SPLINTERRRRRRR XXX

January 29, 2013

Para akong nagamusement park ngayon. Parang nilibot ng mga paa ko ang buong starcity sa sakit neto. Ewan ko kung ba’t sumabay pa tong lalamunan na to, na kanina eh okay naman. Hindi ko alam kung bakit paguwi ko ng dorm e ganto na sya. Nakadagdag pa tong (osige lara, isumbong mo lahat yang sama ng loob mo. HAHA) splinter ko. Taaaraaay, splinter. =)) Natuwa naman ako dahil kanina ko lang nalaman na may English pala ang salubsob. HAHA.  Buong araw ko kaya pinroblema yan! Pati mga kaklase ko nabulabog dahil dyan. Pinag-pipiga nila ang tuhod ko hanggang sa dumungaw yung mga hibla ng kahoy na bumaon sa balat ko. Kung baket naman kase hindi namili yung tuhod ko nang lalandingan niya ehh. Para kaming may opersayon sa room. Nahihiya ako kasi napaka-weak ko sa mga gantong bagay. Daig pa ko ng mga bata, kaya nilang tiisin yung mga gantong bagay. Minsan nga di pa nila sasabihin sa nanay nilang nadapa sila dahil sa takot mapagalitan eh, kaya kunwari, parang walang nangyari. Haha. Masama lang talaga mainggit, pero bilib na bilib ako sa kanila. Ewan ko ba, pero takot ako. Yung ala pa ng tinutusok sayo pero nararamdaman mo na yung kirot sa utak mo. Hahaha. Kanina lang e, naiyak pa ko nung tina-try ni tine tanggalin yung mga natira e. Yap okay, ang OA. Ang abno lang no. Hindi niya na tuloy tinuloy. J) Ayoko na ng ganto eh. Ayokong naririnig yung mga bakuna, mga injection, blood test at kung anu ano pa. Alam kong masama magpatuloy yung ganto, kasi kasama sa paglaki yung sakit eh. Di mo pwedeng sabihing aabsent ka na lang sa mga yon, gaya ng lagi kong ginagawa.

Naisip ko lang, gusto ko naman maranasan yung tipong di ako matatakot sa tuwing makakaranas ako ng ganto. Gusto ko namang ma-feel yung ako mismo magvvolunteer na mag-donate ng dugo ko para sa mga mas nangangailangan. Gusto kong maging malakas pagdating sa gantong bagay. Hmm. Napagalala ko pa tuloy si mame, gusto niya ipa-OR bigla. Sabi sa inyo, may pinagmanahan ako ehh. Haha. I-pagpray ko lang raw to kay Lord at magiging okay na to. Nahiya ako bigla. Ako tong nagsasabing lahat magagawa ko dahil kasama ko si Lord pero ako tong laging umuurong pagandyan na yung pag-subok. Sasabihin ko na namang, masakit yan. Di ko yan kaya. Ayoko na, wag na lang ituloy. Asan na yung tiwala?? Nawala na namang bigla??

Pa-ulit-ulit-ulit-ulit-ulit na lang akong ganito. Nagpapa-dala na naman ako sa sinisigaw ng utak ko.. Kahit na may mahinang boses na nagsasabi saking, Kaya mo yan. Ikaw pa. Hindi ka naman haharap ng mag-isa. Andito naman ako. Ako sasalo lahat ng sakit na mararamdaman mo. Magtiwala ka lang na kaya Ko. Nagawa ko na sayo to ng maraming beses. Di ko pa ba gagawin sayo to ngayon?

Thank you Lord. Pinaalala Niyo sakin na hindi dapat ako mag-alala para bukas. Hindi na ko matatakot. Pupunta ako ng health service. Hindi ako kakabahan. Hindi na ko aatras. Di na ko mag-aalibi. Di na rin ako iiyak. Haha. Tanggap ko na. Hihiwain tong munti kong balaaaaat at unti-unting hihilahin ang ….. ooops wag na nga. Bumabalik pa ehhh. Basta bukas splinter-free na ang aking tuhod! Oyeah! 

PS. Don't let your defintion of yourself define you. Sabi nga ni Ate LJP, Kapag sinabi mong "di ako risk-taker ehhh" Magiging excuse mo na yan para hindi tanggapin yung mga challenges at oppurtunities na darating sayo. Hanggang sa makilala kang, "*insert yo name here*-THE LOSER"  *no offense 

God bless you!